Szanowni Państwo,

Zgodnie z tutejszą „świecką” tradycją publikuje kolejny wpis w miesięcznicę moich urodzin, a wśród pamiętających czasy komuny data 22 lipca pewnie wzbudzi jeszcze nieco inne „konotacje”. Choćby takie, że kiedyś nie było czekolad Wedel, tylko właśnie 22 Lipca:).

Felieton jest  tym razem niemal dokładnym powtórzeniem tekstu zamieszczonego  w opisie anonsowanej w tytule premiery filmowej, która pojawiła się dzisiaj na YouTube. Tak więc jeśli ktoś był już na moim kanale, może sobie odpuścić dalsze czytanie. Ale jeśli nie, to warto zapoznać się z tym, co chciałem przekazać w związku z powstaniem tego filmu.

A było tak:

Gdy 2 lata temu firma PMP niezbyt hucznie obchodziła 30-to lecie działalności, to zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób mógłbym te 3 dekady podsumować, bo „zwykły” felietonik na stronie to trochę mało na taką okazję. No i już wtedy wpadłem na pomysł, że może warto pokusić się o nieco ambitniejszą formę, czyli właśnie o materiał filmowy. Pomysł dojrzewał długo i gdy uruchomiłem swój kanał na YouTube, to niemal od razu zabrałem się do pracy nad dziełem swojego życia – przynajmniej jeśli chodzi o kwestie medialne. Zadanie okazało się trudniejsze niż myślałem, gdyż na półtora miesiąca praktycznie wyłączyło mnie z innych aktywności, bo przecież w tym samym czasie pojawiło się ponad 50 moich filmów na YouTube, z których tylko część stanowiły materiały nagrane wcześniej.

Zebranie dokumentacji zdjęciowej i innej z okresu 50 lat i przetworzenie tego na formę cyfrową to jedno, ale pojawiło się podstawowe pytanie, jak przedstawić bez mała 5 dekad w trwającym nie dłużej niż 15 minut filmie. Powstał więc precyzyjny scenariusz z rozpisanymi co do sekundy scenami wideo, zsynchronizowanymi z moim komentarzem, zdjęciami i podkładem muzycznym. Nigdy czegoś takiego nie robiłem, ale chyba się udało, przynajmniej z mojego punktu widzenia. Wystarczy nieco ponad 11 minut, żeby nie tylko poznać historię firmy PMP, ale także zerknać w bardzo odległą przeszłość, bo aż do czasów „komuny”, kiedy to zbudowałem swoją pierwszą, estradową kolumnę głośnikową i nawet nieco wcześniej, gdy wydawało mi się, że zostanę gitarzystą. Pierwszą, pokazaną na filmie akustyczną gitarę firmy Musima nabyłem w roku 1976, Squier Bullet to zakup z roku 1985, a najnowszy nabytek czyli Carvin, wyprodukowany został w roku 1997.

Przy okazji premiery tego materiału zapraszam również tutaj do zakładki historia, której zawartość może stanowić doskonałe uzupełnienie tego, co starałem się pokazać na filmie.

Jednocześnie informuję, że robię sobie małą przerwę, jeśli chodzi o aktywność na YouTube, ale materiałów na kanale zgromadziłem już tak dużo, że z pewnością wiele osób nie obejrzało jeszcze wszystkiego, więc będzie okazja nadrobić „zaległości”.

To tyle tytułem wstępu, a teraz chciałbym wyrazić podziękowania osobom, które przyczyniły się do powstania tego filmu.

Przede wszystkim dziękuję Justynie, która włożyła mnóstwo pracy i talentu w to, żeby ten film prezentował się tak, jak go Państwo oglądacie – zarówno w warstwie wideo jak i audio. Zmontować coś takiego z nieprofesjonalnych materiałów źródłowych to wielka sztuka i nie mam wątpliwości, że gdyby nie ona, nic by z tego nie wyszło. Justyna to osoba o licznych talentach plastycznych i nie tylko, bo także muzycznych, co bardzo ułatwiło nam pracę nad filmem. Wiele kwestii w zasadzie nie wymagało wyjaśnień z mojej strony, gdyż mogłem zdać się na jej wyczucie, gust i poczucie estetyki, wsparte oczywiście ogromnym doświadczeniem ściśle związanym z tego typu realizacjami.

Chciałbym serdecznie podziękować Pawłowi za to, że bez wahania zgodził się na wykorzystanie przeze mnie dowolnych jego kompozycji, pozostawiając mi wolną rękę co do formy, w jakiej będą użyte w filmie. W tym miejscu muszę dodać, że wszystko co słychać to wyłącznie Paweł – gitara i wszystkie podkłady, które od lat nagrywa w swoim domowym studio. Pierwszy utwór na filmie to kompozycja z 1981 roku, nagrana w roku 1999 i wysłana bodaj w 2000r na konkurs „prześlij nam swoje demo”, który przez wiele lat organizowała co miesiąc „Estrada i Studio”. Jakoś mnie nie dziwi, że wygrał tę edycję.

Nie mogę nie wspomnieć o Krzyśku, który wykazał anielską cierpliwość w kręceniu licznych dubli mojego „wystąpienia” na wizji, choć oczywiście i tak nie jestem z siebie do końca zadowolony, ale już nie raz wspominałem, że znacznie lepiej idzie mi pisanie, niż publiczne wystąpienia. Kiedyś np. „dałem głos” na żywo w radiowej Trójce i do dziś się tego wstydzę.

No i na koniec dziękuję mojej małżonce za to, że zaakceptowała moje wycofanie się ze standardowych obowiązków domowych na czas przygotowywania tego materiału, ale obiecałem jej, że dzięki temu też będzie sławna, bo widać ją przecież na zdjęciu z 1978r, gdy stoi za 4-ro głośnikową paczką gitarową. A był to rok, w którym się poznaliśmy.

To wszystko o czym napisałem powyżej uświadomiło mi jednak nieuchronność upływu czasu i cieszę się w związku z tym, że jeszcze zdążyłem.

Jeśli ktoś zechce skomentować ten film, to zapraszam.

Piotr Peto